Ce
steva na’ vòta nu’ paisiello,
piccereniello,
piccereniello,
appullaiato sott’a
nu’ monte,
nun jate ‘e
pressa, ca mớ v’arracconto.
‘A gente era bbona,
gentile e curtese,
teneva rispetto pè
chistu paese,
campava cu’ poco,
felice e contenta,
e se vulevano
bbene overamente.
Nu’ bellu juorno
venette ‘o mammớne,
teneva ‘e ppezze
arèt’’o cazớne,
arrivaje a cavallo
a suono ‘e rancascia,
veveva e magnava a
sette ganascie.
Arrassusìa che
lớpa teneva,
n’ce steva cosa ca
nun lle piaceva,
folleche, passere,
sturne e picciune,
cuniglie, papere,
pullastre e capune.
Cicerchie, cicere,
pesiell’e fasule,
comme faceva ‘o
sapeva isso sulo,
mele, pere, cachisse e crustate,
pummarole e patane
fatt’’a ‘nzalata.
Carne ‘e porco e
carne ‘e vitella,
vulluta, arrustuta
e dint’’a tiella,
pisce ‘e scoglie e
pisce ‘e paranza,
e s’abbuffava
tanta na’ panza.
Ma all’intrasatte
‘a dint’‘a foresta,
venette na’ fata e
fernette sta’ festa,
acchiappaje ‘o
mammớne ncopp’’o cchiù bello,
e dimane se magna
‘e coppol’‘e mbrello.
Ma mớ ‘o paese se
puzza d’’a fame,
cchiù nun se trova
na’ tòzzola ‘e pane,
pisce, carne,
menesta e cerase,
‘o mammớne ha
fatto tabula rasa.
Sperammo ca chilli
ca veneno appriesso,
tenessero core e
nun facessero ‘o stesso,
e cagnassero ‘a
sciorta e stu’ paisiello,
piccereniello,
piccereniello.
Riccardo Affinito
|